مقاومت های المانی

مقاومت، خازن و سلف به ترتیب سه عنصر بسیار پر کاربرد در طراحی مدارات الکترونیکی است. در درس مدارهای الکتریکی از این سه عنصر به عنوان عناصر پسیو یا غیرفعال یاد می شود (البته نوع اکتیو این عناصر نیز در این درس مطرح می شود که به طور مستقیم مرتبط به مدل فیزیکی این قطعات نیست و در واقع توصیف کننده ویژگی سیستم ها و عناصر دیگر می باشد). علارغم ساده بودن توصیف این المان ها، در عمل انواع بسیار زیادی از این سه المان در کاربردهای بی شماری استفاده می شود. لذا به منظور استفاده صحیح از این سه المان و انتخاب نوع مناسب با کاربرد مورد نظر، شناخت انواع این المان ها و کاربرد آنها ضروری می باشد. مقاومت ها را از لحاظ جنبه های مختلف می توان دسته بندی نمود. به عنوان مثال در یک دسته بندی می توان مقاومت ها را به دو دسته مقاومت های ثابت و مقاومت های متغیر تقسیم بندی نمود. مقاومت های متغیر مانند پتانسیومتر، رئوستا، LDR و … مقاومت یکی از پر مصرف ترین المان‌های مداری در صنعت الکترونیک به شمار می آید که وظیفه تعیین جریان یا افت میزان مشخصی از ولتاژ و همچنین محافظت مدار در برابر اضافه جریان را بر عهده دارد. واحد اندازه‌گیری مقاومت، اهم (Ω) است. مقدار مقاومت در حقیقت معکوس رسانایی (G 1/R) است. در یک مقاومت ایده‌آل مقدار مقاومت همواره ثابت است، اما در دنیای واقعی مقدار مقاومت ها با توجه به دما و میزان جریان عبوری ممکن است دچار تغییراتی شود، همین امر باعث می‌شود تا پارامتری به نام توان برای مقاومت مطرح شود که با واحد وات (W) اندازه گیری می‌شود. مقاومت ها همان چیزی هستند که “قطعات پسیو” خوانده میشوند، یعنی آنها هیچ منبع قدرت یا تقویتی را ندارند اما ولتاژ یا سیگنال جریانی که از آنها عبور میکند را کاهش می‌دهند. این میرایی منجر به از دست رفتن انرژی الکتریکی به صورت گرما در حالتی که مقاومت در برابر شارش الکترون ها از خود مقاومت نشان می‌دهد می‌شود. وظیفه اصلی مقاومت در داخل یک مدار الکتریکی “مقاومت کردن”، تنظیم شارش الکترون ها (جریان) توسط نوعی ماده رسانا از چیزی که آنها ساخته شده اند، است. مقاومت ها می‌توانند با یکدیگر در ترکیب های سری و موازی وصل شوند تا شبکه های مقاومتی که می‌تواند به عنوان کاهش دهنده ولتاژ، تقسیم کننده ولتاژ یا محدود کننده جریان در یک مدار عمل کند، تشکیل /> جهت خرید با در تماس باشید